Վիլսոնը մեռելա:
Հիմա նույնը մենք ենք ասում ու անում՝ հողերը բերեք ու տվեք:
Վիլսոնին ենք հիշում ու լացում:
Հիմա Վիլսոնը մեռելա՝ հող բերող մեզ չկա: Ի՞նչ պիտի անենք:
Ծնողը, որն իմաստուն է, չի տարվում երեխայի ծկռտանքով ու ասում է՝ Գնա և ինքդ վերցրա: Բերող չկա...
-Բայց ես փոքրիկ եմ, չեմ կարա:
- Լավել կարաս:
Հիմա Վիլսոնը մեռելա, գաղափարն ու արդարությունը հետը տարել թաղել էն, մեզ հող տվող այլևս չկա, մենքել փոքր ենք...
Չնայած փոքրել չենք՝ կոլոտենք: Բայց մեր բոյի չափով մի բոյել գետնի տակա: Ցավն էնա, որ գլխներումս բացի ցավից բան չի մնացել: Ո՞նց կարողանանք ողջ բոյով երկրի երեսին կանգնենք:
Հին հռոմեացիք ասում էին՝ Թե չես կարող թշնամուն մարտի դաշտում հաղթել, գրկիդ մեջ խեղդ արա:
Բայց մենք ուր, հռոմեացիք ուր: Մենք խեղդելուն սովոր չենք: Ուրիշ ձև չկա՝ պիտի լացենք:
Ասածս ի՞նչ է: Ասածս էն է, որ մեզ կապիկի տեղ են դրել: Թուրքիա ամենա մեծ և, պոտենցիալով ամենա ուժեղ հայ համայնքն է:
Եթե մի օր իրար գտանք՝ հարցեր կլուծվեն ու ոմանց դա պետք չէ: Պարզ է չէ՞:
Էդ ճամփեն առանց փուշ ու տատասկ չի, բայց անցնելու ճամփա է: Մյուս ճամփեն ճամփա չի ՝ թուրքի մայլի քյանդրբազի դեմը Շոպենի կատարումն է:
Comments
Post a Comment