Արթուր Արմին - Առաջին աշխարհամարտը, Հայոց Ցեղասպանությունը և Բրիտանական կայսրությունը

Վերջերս Ֆեյսբուքով անծանոթ մի կին (Լաուրա Հայրապետյան) ինձ, ուղարկելով Լոուրենս Արաբացու հետ Լինքոլն Սթիվենսի հայտնի հարցազրույցը, խնդրեց հայտնել իմ կարծիքը (հարցազրույցը գրի է առնվել 1919թ. Փարիզի Խաղաղության կոնֆերանսի ժամանակ, և առաջին անգամ հրատարակվել է 1931թ. «Աութլուք ընդ ինդիփենդենթ» ամսագրում): Հավանաբար քսան տարի առաջ կարդացած նյութը մեխանիկորեն փորձեցի արագ աչքի անցկացնել, և կանգ առա հետևյալ տողերի վրա:
«Հայերի լիակատար կոտորածը,- պատճառաբանեց,- կարող է սկանդալ դառնալ, եթե դա բրիտանացիներն անեն»: Ու բացատրեց, որ թեպետ իրենց կայսրությունը դիմացավ որոշ այդպիսի ցնցումների և պետք է, անշուշտ, դիմանա ուրիշ ցնցումների էլ, բայց չափից ավելին՝ հենց այս ժամանակ, կարող է սասանել կայսրությունը: Բրիտանական կայսրությունը համաշխարհային կառավարման նախատիպն է:
Մեր բոլոր մեծ տագնապները` պատերազմներ, հեղափոխություններ, գործադուլեր, համաճարակներ և այլն, հետևանք են այն իրողության, որ երկրագունդը թեև ամբողջություն է, բայց չի կառավարվում որպես ամբողջություն: Բրիտանիան մի օր պիտի վերջ տա այս անիշխանությանը»:
A perfect massacre of the Armenians, he reasoned, might make a scandal, if the British did it, and, he explained, though the Empire had withstood some such shocks and must, of course, withstand others, too many more just now might jar it. And the Empire should not be jarred, unnecessarily, just now. The British Empire is the beginning of world government. All our great troubles—wars, revolutions, strikes, plagues, etc. — all came from the fact that the earth as a whole was not governed as a whole. The British will end this.)
«... երկրագունդը թեև ամբողջություն է, բայց չի կառավարվում որպես ամբողջություն: Բրիտանիան մի օր պիտի վերջ տա այս անիշխանությանը»: Մտածեցի կարծես այս տողերը այսօրվա համաշխարհային կառավարման համակարգի, գլոբալիզացիայի մասին լինեն: Հաջորդ միտքն այն էր, որ 1919 թ.-ին միջին սպայական դասին պատկանող հետախույզը չէր կարող նման մտքեր արտահայտել, և այն էլ 95 տարի առաջ: Լուորենս Արաբացին առնվազն պետք է լիներ Բրիտանական կայսրապետությունը ղեկավարող  գաղտնի էլիտայի անդամ կամ այդ էլիտային հարակից անձ: Եվ ամենակարևորը՝ Լոուրենս Արաբացու՝ հայերին բնաջնջելու գաղափարը, երբ նա խոսում է համաշխարհային կառավարության մասին, չէր կարող լինել անհատական կամ անհատի մոտեցում: Մի բան, որ մինչև այժմ քննության չի առնվել:
«Հայերը,- ասաց նա,- ամենախելացի, ամենակատարյալ ընտրասերված, ամենաբարձր զարգացած ցեղն են աշխարհում` քաղաքակրթվածության տեսակետից»:   „The Armenians, he said, are the most intelligent, the most perfectly selected, the most highly developed race in the world— from the civilized point of view.”
«Հայերը,- ասաց նա,- չպետք է ունենան Հայաստանը, բուն երկիրը: “The Armenians, he said, “must not have Armenia, not the back lands”. (Տես աղբյուրը՝ http://armenians-1915.blogspot.com/2008/05/2471-armenians-are-impossible-interview.html
«Հրեաները,- ասաց նա` շունչ քաշելով,- հրեաներն իրենք այնպես են վերաբերում հայերին, ինչպես հակասեմական եվրոպացիները հրեաներին…»:  “The Jews themselves feel about Armenians the way the anti-Semitic Europeans feel about the Jews”.
Եվ ուրեմն կա երկու հարց՝
ա. Ո՞վ է իրականում Լոուրենս Արաբացին,
բ.- Եթե նա Բրիտանական կայսրապետության հավաքական շահերից է խոսում, ապա կայսրապետության համար ինչո՞ւ էին հայերն այդքան վտանգավոր համարվում:
Եվ ահա արխիվները ցույց տվեցին:
- Ավելին՝ Թոմաս Էդուարդ Լոուրենսն արժանացել է Բրիտանական Թագավորության ամենամեծ՝ «Բրիտանական կայսերության բարձրագուն Ասպետության հրամանատար» կոչմանը, և հրապարակային հրաժարվել է Գեորգ V թագավորից ընդունել այդ պարգևը:
- Լ. Արաբացու «Ճշմարտության յոթ սյուները» գիրքը խմբագրում է Բեռանարդ Շոուն:
- 1921թվականին Լոուրենս Արաբացին և Ուինսթոն Չերչիլը դառնում են մտերիմ ընկերներ: Ուինսթոն Չերչիլը, որը 1911թվից Բրիտանիայի առաջին Ադմիրալն էր, իսկ - 1921 թվականին Բրիտանական Կայսրության գաղութների գլխավոր քարտուղար-գնդապետն էր, Լոուրենս Արաբացուն ընդունում է իր մոտ աշխատանքի որպես գլխավոր խորհրդական: Ո՞վ էր իրականում Լուրենս Արաբացին:
Բանից պարզվում է, որ Լոուրենս Արաբացին՝ բրիտանական բարոնի և աղախին Սառա Ջանների ապորինի զավակն է: Լոուրենս արաբացու հայրը եղել է՝ Սըր Թոմաս Ռոբերթ Թայ Չափմանը, Բրիտանական Թագավորւոթյան Չափմանների վերջին յոթերորդ Բարոնետը, որի մայրը եղել է գնդապետ Արթուր Վանսիթարթը՝ երկրորդ Բարոնետ: (Sir Thomas Robert Tighe Chapman, 7th Baronet (6 November 1846 – 8 April 1919) was an Anglo-Irish landowner, the last of the Chapman baronets of Killua Castle in Ireland. Born in 1846, the second of the three sons of William Chapman (1811–1889) and his wife Louisa, daughter of Colonel Arthur Vansittart (1775–1829), of Shottesbrook, and the grandson of Sir Thomas Chapman, 2nd Baronet).
Մեր քննությունը պարզեց, որ Բարոնական բարձրագույն տիտղոսակիր ազնվականներից շատերը եղել են և կան որպես բարձրագույն մասոններ: Եվ որպես կանոն՝ Շոտլանդական լոժայի մեծ վարպետի օծման ծիսակարգը լինում է հենց յոթերորդ բարոնետների կողմից: Օրինակ, Յորքի Դյուկին լոժայի մեծ վարպետ առաջադրել է յոթերորդ Բարոնետը, որը մեկ տարի անց դարձավ Բրիտանական Թագավորության թագավորը՝ Գեորգ 6-րդը:
The Duke of York (centre), later George VI, after his affiliation in a Scottish Lodge George VI (Albert Frederick Arthur George; 14 December 1895 – 6 February 1952) was King of the United Kingdom and the Dominions of the British Commonwealth from 11 December 1936 until his death. http://www.mqmagazine.co.uk/issue-15/p-28.php (Նկ. 1)
Ավելին՝ մասոնների «Անգլիական Միացյալ Մեծ Լոժան», որն իր մեջ է ներառում թե՛ Իռլանդական մեծ լոժան, թե՛ Շոտլանդական մեծ լոժան, հաստատվել է դեռևս 1813 թվականից, և աշխարհում ունի մոտ ութ միլիոն անդամներ:
Եվ այսպիսով, Լոուրենս Արաբացու մոտեցումները, իսպառ վերացնել հայերին որպես ամենահին և կատարյալ սելեկցիա-ազգ, կիսախելագար ցնդածի կամ անհատի մտորումներ չեն եղել, այլ 20-րդ դարասկզբում Բրիտանական կայսրության ամենավերին ղեկավարող գաղտնի շրջանակների ծրագրային ռազմավարություն, որը մեծամասամբ իրականացվեց  Առաջին համաշխարհային պատերազմի ընթացքում:

*** ՄԵԾ ԲՐԻՏԱՆԻԱՅԻ ԴԵՐԱԿԱՏԱՐՈՒԹՅՈՒՆԸ
Քսաներորդ դարի Առաջին աշխարհամարտի ժամանակ Մեծ Բրիտանիան ուներ իր աշխարհաքաղաքական ծրագիրը, և մեծ պատերազմի հրահրողներից մեկն էր: Մեծ Բրիտանիայի ռազմավարական նպատակներն էին՝ լուծարել Օսմանյան, Ռուսական և Ավստրո-Հունգարական կայսրապետությունները, որպեսզի դառնա միանձնյա գերիշխող ուժ աշխարհում: Բրիտանական կայսրությունն իր առջև ծրագիր էր դրել ոչնչացնել Օսմանյան և Ռուսական կայսրությունները՝ հենվելով այդ երկրների հրեական տարրի վրա (հրեա էին թե՛ բոլշիկները, թե՛ երիտթուրքերը): Արդյունքում, Օսմանյան և Ռուսական երկու կայսրություններում էլ եղան հրեական հեղափոխություններ՝ 1908-1917թթ: Բրիտանական կայսրությունը Օսմանյան և Ռուսական կայսրությունների նկատմաբ կարողացավ հաղթանակ տանել միմիայն այդ երկրների հրեաների միջոցով: Եվ այստեղ հայոց մեծ եղեռնի կազմակերպման հարցում անհրաժեշտ է անել բացահայտում: Աշխարհի ամբողջ արտաքին առևտրի ծավալը մինչ առաջին համաշխարհային աշխարհամարտը գտնվում էր Օսմանյան կայսրության մեջ ապրող, ինչպես նաև Հնդկաստանում ու Պարսկաստանում ապրող հայկական ընտանիքների և ընկերությունների ձեռքում, որը Բրիտանական կայսրությանը ձեռք չէր տալիս (Տես՝ Bedros Der Marossian, "The Armenian Commercial Houses and Merchant Networks In The 19th Century Ottoman Empiere" http://digitalcommons.unl.edu/cgi/viewcontent.cgi?article=1130&context=historyfacpub Encyclopedia of the Ottoman Empire, p.375; Sushil Chaudhury, Keram Kevonian, “Armenians in Asian Trade in the Early Modern Era”): (Նկ. 2)
Համաշխարհային դրամաշրջանառությունը, հատկապես արևելք-արևմուտք առևտրի հսկայական ծավալների ուղղվածության վեկտորը, որից օգտվում էր Օսմանյան կայսրությունը՝ պետք էր փոխել: Եվ ահա այստեղ Բրիտանական պատվիրատուի և սիոնիստ-կազմակերպողի շահերը համատեղվեցին, իսկ թուրքերն այն կատարեցին:
Երիտթուրքերը հետևանք էին 19-րդ դարում սկիզբ առած բրիտանական մի ծրագրի, որը ազգային ազատագրական շարժումներ սկսելու ճանապարհով բրիտանական կայսրութեան հակառակորդ կայսրութիւնների հիմքերը քայքայելու համար առաջ էր քաշել Լորդ Պալմերսթոնը: Բրիտանիայի ներգրավածությունը 20-րդ դարի երիտթուրքական շարժման մեջ ուղղակի էր ու զանգվածային: Բրիտանացի Սըր Ուինդամ Դիդզը կամավոր ծառայության մտավ Օսմանյան ոստիկանությունում, որը ղեկավարում էին եվրոպական սպաները: 1910թ.-ին նա դարձավ երիտթուրքերի կառավարության ղեկավար դեմքերից մէկը՝ աշխատելով Ներքին Գործերի նախարարությունում, որը hետագայում ղեկավարեց Թալեաթը:
Ստամբուլում Մեծ Բրիտանիայի դեսպան սըր. Դ. Լոութըրի ուղարկած 29.05.1910թ.-ի զեկուցագիրը (Մեծ Բրիտանիայի Ֆորեյն օֆիսի դիվան, Լոութըրի, թիվ F.0800/193A) փաստաթուղթն առաջին անգամ լույս է տեսել Լոնդոնում հրատակավող (Journal of Middle Eastern Studies) ամսագրի 1971թ. թիվ 1 համարում՝ իբրև հավելված: Նույն համարում հրապարակված Է. Կեդուրիեի «Երիտթուրքերը, մասոնները և հրեաները» հոդվածը: Դրանում նշված է, որ սալոնիկյան (երիտթուրքական) շարժման աղբյուրը հերաներն են: Մեծ Բրիտանիայի արտգործնախարարին ուղարկած իր զեկուցագրում սըր Դ. Լոութըրը Թալեաթին և Ջավիդ Բեյին ներկայացրել է որպես «Իթթիհադվե Թերաքքը» կոմիտեի գաղտնի ուժերի պաշտոնական ներկայացուցիչներ և մասոնության գագաթնակետերը Թուրքիայում:
Միություն և առաջադիմություն կոմիտէն առաջ քաշեց պանթուրքականության և պանիսլամականության գաղափարները: Պանթուրքականությունը քարոզում էր Ասիայի և Ռուսաստանի թուրքալեզու բնակչության միավորում: Այդ գաղափարը զարգացրել է հունգարացի թուրք սիոնիստ Արմինիուս Վեմբերին, որը սուլթանի խորհրդականն էր՝ միաժամանակ լինելով Փալմերսթոնի և բրիտանական արտաքին գործոց նախարարութեան (British Foreign Office) գաղտնի գործակալը: Պանիսլամությունը, որը ըստ էութեան ենթադրում էր հակամարտութիւն Ռուսաստանի հետ, անգլիական գործակալ Ուիլֆրեդ Բլանթի մտայղացումն էր, որը սկսեց գործել 1870-ականներին: Բլանթը իսլամը դիտարկում էր որպէս Ռուսաստանը վերացնելու միջոց: Հետագայում, հրեա Քեմալ Աթաթուրքի ղեկավարությունը բրիտանական կայսրության օգնությամբ կկայանա որպես Թուրքական պետություն, որտեղ մինչև այժմ կառավարող էլիտան սիոնա-մասոնական կազմակերպության անդամներ են:
Եվ այսպիսով, Հայոց ցեղասպանության պատվիրատուն եղել է՝ Բրիտանական կայսրապետությունը, կազմակերպիչը՝ հրեական սիոնիզմը, իսկ վայրագ կատարողը՝ թուրք բնակչությունը:
Այսօր՝ 99 տարի անց, պատմությունը, իր շրջապտույտը կատարելով, կարծես կրկնում է ինքն իրեն՝ անգլո-հրեական գլոբալիզմը աշխարհը կանգնեցրել է Երրորրդ համաշխարհային պատերազմի երզագծին:

 

Նկ. 1  Յուրքի Դյուկի թեկնածությունը Շոտլանդական լոժայի մեծ վարպետ է առաջադրել յոթերորդ բարոնետը

Նկ. 2 Օսմանյան Կայսրությանը պատկանող հողերը 1914թ.